Proud!

Hallo allemaal!

Inmiddels zit ik alweer acht weken in Zuid-Afrika. Raar idee dat ik vorige keer alweer naar huis ging na acht weken. Gelukkig is dit nu nog niet het geval en kan ik voorlopig nog blijven genieten van Zuid-Afrika en vooral van de kinderen.

Week 6:
Op 13 oktober was de vakantie voor de kinderen weer voorbij en begon het ‘normale’ leven weer. Ook voor ons dus. ’s Ochtends draaien we de day care, ’s middags de huiswerkklas voor de ‘Primary school’ kinderen en ’s avonds geven we Engelse les aan de ‘High school’ kinderen en helpen we hen met hun huiswerk. Voor de vrijwilligers was dit de eerste week dat we het programma draaiden en dus was het voor mij de taak om iedereen hier uitleg over te geven en ‘in te werken’. Ook voor mij was het spannend, omdat nu de plannen die ik gemaakt heb, ingezet gingen worden. Gelukkig viel dit alles mee en op een paar kleine aanpassingen na, is alles gebleven zoals ik het bedacht had.

Op 17 oktober kwam de huismoeder plotseling met een klein kindje aangelopen. Ze liet hem aan ons zien en hij zag er ontzettend slecht uit. Linda en ik besloten hem direct mee te nemen naar de Clinic. We wisten niks van het jongetje af. Geen leeftijd, geen naam. Gelukkig hielpen ze ons toch meteen. Het jongetje blijkt schurft te hebben, een oorontsteking, is ondervoed, heeft ademhalingsproblemen, is HIV positief en heeft griep. Wat kan een kind nog meer hebben? Er kwam bijna geen geluid uit het jongetje, wat was het hartverscheurend om hem zo stil en bewegingloos in mijn armen te zien liggen. Eenmaal terug op the farm hebben we besloten dat wij tijdelijk voor hem zorgen, omdat hij veel zorg, voeding en medicatie nodig heeft. ’s Middags heb ik de moeder ontmoet en met haar afgesproken dat hij ’s nachts bij haar slaapt, maar dat wij verder voor hem zorgen. Zij is daar op de een of andere reden niet toe in staat en ze is blij dat wij haar helpen. Ondertussen gaat het nu al stukken beter met het jongetje en weten wij ook inmiddels zijn naam en leeftijd. Veertien maanden is hij al! Hij is in een week al veel actiever geworden, lacht, kruipt rond door ons huis en begint te staan. Wat een verschil met twee weken geleden! Wat ben ik blij dat hij zo opknapt. Linda bedankte ons voor de goede zorgen en zei dat hij anders het weekend misschien niet eens overleeft zou hebben. Op zo’n moment besef je pas echt hoe ziek het kindje eigenlijk was en dat wij gelukkig iets voor hem hebben kunnen betekenen.

De kinderen hebben deze week hun rapport allemaal gekregen. Trots kwamen een aantal speciaal naar mij toe om hun rapport te laten zien. Wat was ik trots op ze en wat voelde ik me vereerd dat ze het speciaal aan mij kwamen laten zien!

Week 7:
Ook deze week nog veel gezorgd voor het (zieke) jongetje. Hij werd ’s ochtends vroeg al bij ons gebracht en heeft deze week ook een nachtje bij ons geslapen. Een slapenloze nacht daardoor voor mij, maar dat vergeet je snel als je daarna met een lachend en vrolijk kind op de bank ligt te spelen. Verder gaat hij nog steeds ontzettend vooruit qua gezondheid. Wat word ik blij van zijn lach!

Deze week was het vrijwilligersdag voor de (nieuwe) vrijwilligers. Daardoor kwamen alle vrijwilligers van Be More woensdag ook naar the farm om hier een kijkje op het project te nemen. Ik moest iedereen opvangen, een welkomstpraatje houden en vertellen wat ons project precies inhoud. Ik was best zenuwachtig aangezien er ongeveer 25 vrijwilligers hier zaten waarvoor ik moest spreken, maar gelukkig viel het mee. Tijdens de vrijwilligersdag hebben twee vrijwilligers van the farm besloten om naar een ander project te gaan, omdat ze op the farm niet helemaal konden aarden. Zij zijn daarom donderdag vertrokken. We zijn dus nu met zijn drieën op the farm in plaats van met zijn vijven. Het vergde even wat aanpassingen in het programma, maar gelukkig redden we het heel goed met zijn drieën.

Afgelopen zaterdag zijn Miriam (medevrijwilliger) en ik mee geweest met Linda naar de ‘Good food & Wine show’ in Durban. Een soort beurs waar je allerlei hapjes en wijnen kon proeven. We hebben een hele leuke dag gehad. Toch voelde het wel een beetje raar om omringd te zijn met gratis eten en drinken terwijl er buiten allemaal mensen zijn die geen geld hebben om eten te kopen.

Zondag zijn Miriam en ik met de jongens naar hun voetbalwedstrijd gegaan. Met een hele afvaardiging vetrokken we naar het verderop liggende voetbalveld. Het was ongeveer 45 minuten lopen. Helaas regende het en was het koud waardoor we helemaal verregend en verkleumd langs de kant van de lijn stonden. Na een gelijkspel waren we het dan ook wel echt zat, maar moesten we helaas nog ‘eventjes’ terug lopen door de regen.

Sponsorgeld:
Inmiddels heb ik de eerste grote uitgaven gedaan van het geld wat ik van vrienden en familie heb gekregen. Momenteel wordt er hard gewerkt aan het bouwen van een grote zandbak voor de kinderen. Wat kijk ik er naar uit dat hij klaar is! De kinderen vinden het heerlijk om met modder en zand te spelen wat gewoon op straat ligt dus ik ga er vanuit dat ze de zandbak heerlijk gaan vinden! Nogmaals wil ik iedereen die hier aan heeft bijgedragen heel erg bedanken!

Ik probeer jullie snel weer van alles op de hoogte te houden!

Liefs Carlijn